Enkele jaren geleden ontdekte ik de kracht van psychedelica als middel voor persoonlijke groei en genezing. Tijdens een diepgaande truffelreis kreeg ik de kans om mijn eigen emoties en trauma’s onder ogen te zien, en dit leidde me naar waardevolle inzichten over generaties en de invloed van onze voorouders op ons leven.
Tijdens een van mijn innerlijke reizen voelde ik een diepe connectie met de trauma’s van de vrouwen in mijn familie die als een onzichtbare draad door mijn leven liepen. Het leek alsof ik een zware rugzak vol onbewuste lasten met me meedroeg. Er wordt gezegd dat wanneer je begint met heling in de vrouwenlijn, dit tot zeven generaties vóór en ná jou doorwerkt. Dit besef inspireerde me om mijn moeder te vragen of ze ook een truffelceremonie wilde ervaren. Niet omdat ik het voor haar wilde oplossen, maar omdat ik voelde dat heling vanuit haar kant de processen nog dieper kon verlichten. En YES, ze stond ervoor open (zei ze, maar was dit écht het geval???)
En toen brak de grote dag aan.
Op de dag van de ceremonie had ik alles zorgvuldig voorbereid: de ruimte was sereen, ik had zachte dekens klaargelegd en een playlist gemaakt om haar te ondersteunen. Hoewel ik vertrouwen had in mijn vaardigheden als spaceholder, voelde ik toch een lichte spanning. Het was anders om dit proces te begeleiden bij iemand die zo dicht bij me stond — mijn eigen lieve moedertje.
Toen de truffels begonnen te werken, merkte ik op dat er iets niet stroomde. In plaats van naar binnen te keren en te zakken in de ervaring, bleef mijn moeder onrustig bewegen en vragen stellen als: “Wat moet ik met deze geometrische patronen? Hebben deze een bepaalde betekenis? Hoe moet ik nu opruimen in de vrouwenlijn?” Ze zat duidelijk nog veel in haar hoofd en leek te zoeken naar een manier om controle te houden, in plaats van zich over te geven aan wat zich wilde aandienen.
Ik probeerde haar gerust te stellen en nodigde haar uit om gewoon te blijven liggen en te observeren wat er gebeurde. Maar telkens weer kwam de onrust terug. “Waarom voel ik niets?” vroeg ze uiteindelijk gefrustreerd. Tot mijn verrassing ging ze plots rechtop zitten en keek ze me aan met grote, verwilderde pupillen. “Zo, kind, bedankt voor dit lieve gebaar, maar nu ga ik toch maar weer naar huis, terug naar je vader.” Waarop ik antwoordde: “Mam, Ik kan je echt niet zo over straat laten gaan!” (Ik moet er stiekem van gniffelen nu ik dit hier typ en terugdenk aan dit epic moment).
De grote les:
Op dat moment realiseerde ik me iets belangrijks: hoe graag ik ook wilde dat ze de diepte van de reis zou ervaren en er heling uit zou halen, ze was er op dat moment niet klaar voor. De intentie moet altijd vanuit de persoon zelf komen. Ik kon haar alleen ondersteunen als ze bereid was zich over te geven aan het proces — en dat was iets waar geen enkele truffel of begeleiding verandering in kon brengen.
Het deed me beseffen dat zelfs met de beste bedoelingen, je iemand niet kunt sturen in een helingsproces. Psychedelica, hoe krachtig ook, hebben hun eigen wijsheid. Je kunt niet iemand forceren om “het juiste” eruit te halen of te verwachten dat ze dezelfde inzichten zullen krijgen als jij. Dit is ook de reden waarom ik geen cadeaubonnen voor truffelceremonies uitschrijf op verzoek van anderen: heling moet voortkomen uit de oprechte wens vanuit de persoon ZELF.
Conclusie
Generatiegebonden trauma’s doorbreken is een lang en complex proces. Psychedelica kunnen een waardevol hulpmiddel zijn, maar ze zijn slechts een middel — de echte verandering komt voort uit intentie, openheid en het vermogen om je over te geven aan wat zich wil laten zien.
Als spaceholder heb ik geleerd dat mijn rol is om een veilige en ondersteunende omgeving te bieden, maar de reis zelf ligt altijd in de handen van degene die hem onderneemt. De les die ik uit deze ervaring meenam, is dat de intentie en bereidheid van de ander de sleutel zijn tot een succesvolle ceremonie.
Door geduld en vertrouwen te hebben, kunnen we de weg vrijmaken voor heling — niet alleen voor onszelf, maar ook voor de generaties voor en na ons. Laat deze ervaring een herinnering zijn dat ware genezing altijd begint bij de persoon zelf. De truffel — en elke andere vorm van innerlijk werk — laat zich niet sturen, maar nodigt ons uit om te luisteren en mee te bewegen met wat zich wil ontvouwen. Dus mijn moeder en ik? Wij houden het gewoon lekker bij onze vertrouwde high tea-momenten. Geen truffels, geen dieptepsychologie — gewoon thee, taartjes en genieten van elkaars gezelschap.